Enkele dagen geleden werd er in de zoo van Antwerpen een nieuw dier naar het park gebracht. Alle dieren waren enorm nieuwsgierig. Op een ochtend kwam er een reuzengrote vrachtauto het park binnengereden. Toen de parkwachter de achterdeuren opendeed, waggelde het dier langzaam naar buiten, geradbraakt van de lange reis. De wachter begeleidde het dier naar zijn grote kooi en hing een naamkaartje aan de deur met de naam: Zoeblag.​



De andere dieren fronsten hun wekbrauwen en konden hun ogen niet van het nieuwe dier afhouden. Nog nooit hadden ze zo een vreemd wezen gezien. “Wat is dat voor een beest?” vroeg de verbaasde giraf aan de aap die met zijn handen in zijn haar krabde. “Eerlijk? Ik heb geen flauw idee!” antwoordde hij. “Een soort alien misschien? Wie weet komt ie wel van een andere planeet!”

De Zoeblag zag er inderdaad anders uit dan de andere dieren in het park. Hij had een lange nek en een lange staart en wanneer hij zijn mond opendeed, blafte hij. Eén voor één draaiden de dieren met veel afschuw hun rug naar de kooi van de Zoeblag. “Wat een rare vogel” zei de leeuw. “Haha, zelf daar lijkt hij niet op!”  grapte hij nog. Omdat de Zoeblag zo anders was, wisten de dieren niet hoe ze met hem moesten omgaan.​



De Zoeblag was heel eenzaam. De andere dieren negeerden hem. Het leek wel of hij niet bestond. Niemand keek naar hem om dus kon hij met niemand spelen of praten. De Zoeblag was zo droevig dat hij niet meer at. De parkwachter maakte zich grote zorgen. De mensen kwamen de zoo niet meer bezoeken omdat het nieuwe dier zo zielig was en de andere dieren zich verstopten in hun kooien.

​

Op een dag zag de olifant de Zoeblag met zijn lange slurf drinken uit zijn waterbak. Het zoog al het water in één keer op! “Hij heeft wel een goede snuit” zei de olifant tegen de giraf. “Hij is wel niet zo soepel als de mijne, maar voor de rest ziet ie er best wel OK uit.”
De giraf rekte zijn nek uit en zag de Zoeblag bladeren eten van een hoge boom. “Wauw” zei de giraf. “Kijk eens naar zijn sterke nek. Hij raakt bijna zo hoog als ik!”​

​

De leeuw had het gesprek tussen de olifant en de giraf gehoord en keek stilletjes naar de lange manen van de Zoeblag. “Mijn god” brulde hij. “Zijn manen zijn zo dik en glanzend als de mijne!”​

​

Ook de andere dieren werden nieuwsgierig en keken nog eens aandachtig naar de Zoeblag. “Kijk eens naar de strepen op zijn vacht” zei de zebra. “Best wel mooi” gaf hij toe.​

​

“Ja, en zijn hoorns zijn perfect gebogen!” zei de bok. “Net zoals de mijne.”​

​

Toen de aap langs de taken dichterbij zwengelde, zei hij: “Kijk eens naar zijn staart. Ik vraag me af of hij ook zo graag tikkertje speelt in de bomen als ik! Misschien moet ik hem eens vragen of hij eens mee wil spelen”.​

​

Tenslotte waggelde ook de eend voorbij. “Wat een grote zwemvliezen heb je!” zei hij tegen de Zoeblag. “Jij kan waarschijnlijk een heel stuk sneller zwemmen dan mij”.​

​

De Zoeblag hield op met huilen en bedankte de eend voor het mooie complimentje. Ook al zag de Zoeblag er anders uit, alle andere dieren zagen iets aan hem dat ze leuk vonden. Al gauw begonnen alle dieren met elkaar te praten. Ze voelde zich allemaal veel gelukkiger nu. Nog nooit kreeg het park zoveel bezoekers. De mensen keerden terug omdat ze het wondermooi vonden om de dieren zo samen te zien spelen. En de Zoeblag, die was helemaal in zijn nopjes en toonde met veel fierheid als zijn leuke trukjes!